Ολοένα και περισσότεροι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ο «κίνδυνος» κάνει καλό στα παιδιά. Φυσικά κάνουν λόγο για ελεγχόμενο ρίσκο στα παιδικά παιχνίδια και επισημαίνουν τη θετική επίδραση που μπορεί αυτό να έχει στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών- κυρίως προβάλλοντας τα προβλήματα που πιθανόν να προκαλέσει η υπερπροστασία.
Για την ψυχολόγο κ. Μαριέτα Ρήγα-Πεπελάση είναι αποδεδειγμένα τα οφέλη για την ανάπτυξη της παιδικής- και εφηβικής μετέπειτα- προσωπικότητας της παροχής κάποιου βαθμού ανεξαρτησίας και αυτονομίας στο παιχνίδι αλλά και σε όλες τις δραστηριότητες, αφού το παιδί προετοιμάζεται έτσι για τον πραγματικό κόσμο.
Οπως άλλωστε τονίζει, οι «κίνδυνοι» για ένα παιδί που δεν του επιτρέπεται να πάρει κανένα ρίσκο μπορούν να αποδειχθούν αρκετοί.
Ισως οι γονείς που απομακρύνουν κάθε κίνδυνο να νιώθουν ότι προστατεύουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα παιδιά τους, ωστόσο υπάρχει η πιθανότητα να τους κάνουν πολύ μεγαλύτερο κακό μακροπρόθεσμα. «Ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση» είναι μερικά από τα πιο συνηθισμένα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσουν ως ενήλικοι, επισημαίνει η ψυχολόγος.
Παραδέχεται βέβαια ότι υπάρχουν κίνδυνοι για τα παιδιά κάθε ηλικίας. Ομως, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, «οι γονείς χρειάζεται να τα έχουν προβλέψει όλα αυτά, να γνωρίζουν τις σωματικές και διανοητικές ικανότητες του παιδιού τους, αλλά και κατά πόσον μπορεί να κατανοεί τον ενδεχόμενο κίνδυνο σε κάθε περίσταση. Με δυο λόγια, χρειάζεται εκπαίδευση που αρχίζει σε πολύ μικρή ηλικία. Επιπλέον οι γονείς πρέπει να λαμβάνουν τα μέτρα τους και να αποφεύγουν προφυλάξεις του τύπου «πρόσεξε» σε καθετί που κάνουν τα παιδιά και φυσικά τις απαγορεύσεις. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να προβάλλουν την αδυναμία τους ή τη σημαντικότητά τους- με εκφράσεις του τύπου «εγώ ξέρω καλύτερα από εσένα»- στο παιδί».
Οι γονείς πρέπει να λαμβάνουν τα μέτρα τους και να αποφεύγουν προφυλάξεις του τύπου «πρόσεξε»
Οι υπερπροστατευτικοί γονείς προκαλούν διαταραχές πανικού
ΓΙΑ ΤΟΝ ΨΥΧΙΑΤΡΟ Μichael Liebowitz,επικεφαλής της μονάδας διαταραχών πανικού στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, μεγάλο ποσοστό των ασθενών με κρίσεις πανικού είχαν υπερπροστατευτικούς γονείς. Οπως χαρακτηριστικά εξηγεί, επειδή μεγαλώνουν χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να κάνουν πράγματα μόνα τους, αφού οι γονείς πάντα εξασφαλίζουν ότι δεν θα πονέσουν ή δεν θα κάνουν λάθος, ενδέχεται να μη γνωρίζουν πώς να χειριστούν κάποιες καταστάσεις και γι΄ αυτό αντιδρούν ακραία. Κάποια από αυτά τα παιδιά πιθανόν να πάθουν κρίσεις πανικού και όσο μεγαλώνουν έχουν και περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν διαταραχές πανικού.
Μεγαλώνουν με τον φόβο
Η αμερικανίδα δημοσιογράφος Lenore Skenazy τον Απρίλιο του 2008 έγραψε στη «Νew Υork Sun» ένα άρθρο που περιέγραφε την απόφαση που πήραν αυτή και ο σύζυγός της να αφήσουν τον 9χρονο τότε γιο τους Ιzzy να γυρίσει μόνος του σπίτι, διασχίζοντας ολόκληρο σχεδόν το Μανχάταν με τον υπόγειο σιδηρόδρομο. Σε ελάχιστες ημέρες η ιστορία της και η «φιλοσοφία» της ως γονέα απασχολούσε όλη την Αμερική. Δέχθηκε εντονότατη κριτική και κατηγορήθηκε ότι έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού της- της απονεμήθηκε δε και ο τίτλος της «χειρότερης μαμάς της χώρας».
Ωστόσο, η Skenazy υποστήριξε σθεναρά ότι τα σημερινά παιδιά υπερπροστατεύονται από τους γονείς τους και δεν έχουν την ευκαιρία να μεγαλώσουν τόσο ελεύθερα όσο αυτοί. Θεωρούσε ότι το κυριότερο στοιχείο της μεθόδου ανατροφής που επιλέγουν οι σύγχρονοι γονείς είναι ο φόβος και αυτό μπορεί να έχει πολύ άσχημες συνέπειες για τα παιδιά όταν μεγαλώσουν. «Αν ένα παιδί μεγαλώνει νομίζοντας ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνο του, τελικά θα το πιστέψει», υποστήριξε στο διάσημο πια άρθρό της.
TA NEA
